Alcatraz kontra Bibliotekarze: Piasek Raszida

Mroczny talent to już ostatni tom młodzieżowej serii fantasy Alcatraz kontra Bibliotekarze Brandona Sandersona. Ponownie dałem się oczarować Alcatrazowi i jego zwariowanym przygodom. Alcatraz Smedry pokonał armię złych Bibliotekarzy i uratował królestwo Mokii, ale przy okazji zepsuł talenty Smedrych. Co gorsza, jego ojciec próbuje wprowadzić w życie sekretny plan, który może doprowadzić do zagłady świata, a Bastylia leży pogrążona w śpiączce. Aby się ocknęła, Alcatraz musi dokonać infiltracji Wielkoteki – zwanej przez Ciszlandczyków Biblioteką Kongresu – źródła groźnej bibliotekarskiej mocy. Czy pozbawiony możliwości korzystania ze swego talentu Alcatraz znajdzie sposób, by ocalić Bastylię i na dobre pokonać Bibliotekarzy? Jak zakończą się jego przygody? Z każdym kolejnym tomem serii Alcatraz kontra Bibliotekarze nabieram coraz większego uznania dla Brandona Sandersona. Każdy bowiem tom jest utrzymany w nieco innym stylu, z innym humorem, żartami i ogólną wymową. W Mrocznym talencie Alcatraz odkrywa dobrodziejstwo i urok... przypisów. Nie żartuję! Nie ma strony, żeby bohater nie dodał jakiejś informacji w przypisie, kompletnie wypaczając ich sens. Sam w pewnym momencie przyznaje, że konieczność ciągłego czytania przypisów, które nic nie wnoszą do fabuły jest równie uciążliwe, co cios w twarz, ale i tak je stosuje ku udręce czytelnika. Nie brakuje tutaj tak lubianej przeze mnie interakcji z czytelnikiem - Alcatraz wielokrotnie każe coś nam zrobić np. kanapkę i czeka aż to zrobimy. Co więcej, w Mrocznym talencie rozdziały nie są ponumerowane, ale dostają imiona, aby zwrócić uwagę na narastający w literaturze problem braku szacunku dla rozdziałów i ich indywidualnych potrzeb. Brzmi absurdalnie, prawda? Jednak w takich właśnie elementach tkwi niebywały urok tej książki, jak i poprzednich tomów.  W Mrocznym talencie na Alcatraza, jego rodzinę oraz przyjaciół czeka największe i wręcz niemożliwe do wykonania zadania - zinfiltrować Wielkotekę. Jest to miejsce pełne Bibliotekarzy, a jakby tego było mało Alcatraz już na samym początku ogłaszam wszystkim swoje zamiary, przez co dostanie się do środka graniczy z niemożliwością. W książce nie brakuje specyficznego humoru w najmniej spodziewanych momentach i wielu absurdalnych sytuacji. Co ważne, autor potrafi nie tylko rozbawić czytelnika, ale również zainteresować go poważnymi tematami i przemyśleniami, które są podane często w zabawny i przystępny sposób. Zaś akcja z początku biegnie nieśpiesznie, ale z czasem coraz szybciej aż do zaskakującego finału.  Autor już w pierwszym tomie zapowiedział finałową scenę z Mrocznego talentu, choć trudno w to było wtedy uwierzyć. Co więcej, wielokrotnie nas o tym ostrzegał, nawiązywał do tej sceny i obiecywał w swoim czasie wszystko wyjaśnić. Nie będę zdradzał jaka to scena, ale była dla mnie dużym zaskoczeniem i nie wierzyłem, że jednak z tym Sanderson nie zmyśla, jak to wielokrotnie czynił. A jednak! Mroczny talent to ostatni tom przygód Alcatraza, pełnych humoru i zwariowanych przygód. Tym razem bohater musi zinfiltrować Bibliotekę Kongresu i znaleźć odpowiedzi na kilka pytań zanim będzie za późno. Polecam!  Ocena: 8/10 Tytuł: Mroczny talent Autor: Brandon Sanderson Tłumaczenie:  Jacek Drewnowski Cykl: Alcatraz kontra Bibliotekarze Tom serii: 5 Wydawnictwo: IUVI Data wydania: 03.10.2018 Liczba stron: 280 ISBN:9788379660445

Biały piasek Brandona Sandersona to nigdy niewydana powieść z uniwersum Cosmere, która doczekała się jednak adaptacji w formie komiksu. Całość planowana jest na trzy części, a przed kilkoma miesiącami ukazała się druga część, którą miałem okazję ostatnio przeczytać. Po śmierci swoich towarzyszy, Kenton zostaje lordem mastrellem nielicznych pozostałych przy życiu mistrzów piasku - magów zdolnych do manipulowania piaskiem. Jednak większość rządzącej rady jest mu wroga, impulsywny Kenton musi stać się dyplomatą, by mieć nadzieję na ocalenie swoich towarzyszy. W międzyczasie pojawia się kolejna komplikacja – ze wszystkich stron atakują go zabójcy, a jedynym prawdziwym sojusznikiem Kentona jest przybyła z drugiej strony planety Khriss która jednak ma własne ukryte cele. Podobnie jak w pierwszej części Białego Piasku, również w drugiej mamy sześć rozdziałów. Za rysunki pierwszych pięciu odpowiedzialny jest Julius Gopez, za ostatni natomiast Julius Otha. Przyzwyczaiłem się do stylu rysunków Gopeza, które zawierają bardzo dużo drobnych szczegółów i detali, zaś w rysunkach Otha'y wszystko jest bardzo uproszczone i wygładzone. Różnica jest więc widoczna już na pierwszy rzut oka i mnie osobiście nie podobała się ta zmiana. Co więcej, wszystko wskazuje, że trzeci i ostatni tom komiksu Biały piasek będzie miał takie właśnie uproszczone rysunki.  Jeśli chodzi o historię, to jest ona w drugiej części bardziej złożona i zdecydowanie więcej się dzieje pomiędzy poszczególnymi planszami. Mocniejszy jest też akcent polityki, która wkrada się w tę opowieść, i w której Kenton musi się odnaleźć. Jednocześnie mamy okazję nieco lepiej poznać kulturę i zwyczaje mieszkańców Dniostrony, jak również jak wygląda stosunek zwykłych mieszkańców do mistrzów piasku. Jednak w tym wszystkim nie do końca autorzy rysunków i scenariusza potrafili przekazać bardziej szczegółowe informacje na temat świata, postaci, czy samej magii piasku, która wciąż jest zagadką. Moje odczucia mogą wynikać to z faktu, że Sanderson przyzwyczaił mnie do opisów, niekoniecznie długich, ale przedstawiających najważniejsze informacje, które pozwalają lepiej poznać świat przedstawiony. W komiksie jest to znacznie trudniejsze do przekazania, ponieważ pewnych rzeczy nie da się przedstawić rysunkiem i wymagają one po prostu wyjaśnienia. A dialogi skupiają się głównie na relacjach bohaterów i ich problemach, rzadziej na tym co widzą. Zdecydowanie przydałoby się poświęcić więcej czasu kreacji świata i jego poznawaniu, nawet kosztem dodatkowej części komiksu, ponieważ jest on niezwykle interesujący, ale ta jego wyjątkowość umyka gdzieś pod natłokiem akcji i kolejnych wydarzeń.  Biały piasek 2 jest całkiem udaną kontynuacją powieści graficznej przygotowanej na podstawie niewydanej książki Sandersona. Żałuję tylko, że pod koniec mocno zmienia się styl rysunków, jak również, że nie dołożono większych starań, aby czytelnik mógł lepiej poznać ten niezwykły świat i jego bohaterów.  Ocena: 7/10 Tytuł: Biały piasek 2 Autor: Brandon Sanderson Cykl: Biały piasek Tom: 2 Adaptacja: Rik Hoskin Rysunki: Julius Gopez, Julius Otha Kolory: Morgan Hickman, Salvatore Alala Studios Wydawnictwo: Mag Data wydania: 12.10.2018 Liczba stron: 160 ISBN: 9788374809139

Nigdy jakoś szczególnie nie interesowałem się komiksami, ani nie czułem specjalnej presji, że koniecznie muszę jakikolwiek z nich przeczytać. Dla mnie zawsze oczywistym wyborem była książka - w formie tradycyjnej, lub elektronicznej, a nie komiks. Niemniej jednak, kiedy zobaczyłem, że pojawi się Biały piasek - czyli graficzna adaptacja nigdy nie wydanej książki Sandersona, wiedziałem, że koniecznie będę chciał ją przeczytać. Komiks ten opowiada o jednym ze światów z uniwersum Cosmere, dokładniej mówiąc o planecie Taldain. Żyją na niej legendarni mistrzowie piaski, którzy posiadają niebywałą moc i potrafią manipulować piaskiem. Głównym bohaterem jest Kenton, który na każdym kroku musi udowadniać, że może równać się innym, pomimo że włada tylko jedną wstęgą piasku, a pozostali nawet kilkunastoma. W wyniku ataku Kerztian jako jedyny ocalał i zawiera sojusz z Khriss - zagadkową kobietą z Cieniostrony. Jak się ta znajomość potoczy? A przede wszystkim, dlaczego Kerztianie zaatakowali mistrzów piasku?  Rik Hoskin, który zaadaptował tekst Sandersona do komiksu, nie miał łatwego zadania. Fragment opowieści, jaki został umieszczony w Bezkresie magii, był praktycznie ciągłym tekstem, z niewielką ilością dialogów. Tymczasem Hoskin świetnie poradził sobie z tym zadaniem, odpowiednio dobierając dialogi oraz niezbędne przypisy. Jednakże bez niesamowitych rysunków Juliusa Gopeza i kolorów Rossa Campbella, ta historia nie byłaby tak bardzo urzekająca. Kolorowe ilustracje poszczególnych scen wywierają duże wrażenie, swoją piękną kreską oraz dbałością o szczegóły! Nie sposób nie poczuć dynamizmu akcji, tego uroku piaskowej krainy oraz tajemniczych mocy mistrzów piasku. Sanderson kolejny raz udowodnił mi, że potrafi stworzyć interesujący system magii, a także świat i bohaterów, a w formie komiksu całość prezentuje się po prostu świetnie! Biały piasek przedstawia niestety tylko kilka pierwszych rozdziałów całej opowieści, dokładniej mówiąc sześć. Nie jest to może rażąca wada, ale osoby, które czytały książki Sandersona będą wiedziały o co mi chodzi. Akcja, choć dynamiczna, to nie posuwa za dużo całej historii do przodu. Jest to raczej wprowadzenie do wydarzeń, które będą miały miejsce w kolejnych tomach komiksu (nie łudźmy się, że będzie ich jedynie kilka, ponieważ tekst Białego Piasku liczy ponad 600 stron). Przez to też, komiks nie każdemu może przypaść do gustu, zwłaszcza, że nie ma jeszcze dokładnej daty wydania kolejnego tomu, a na całość historii przyjdzie jeszcze poczekać wiele lat. Zastanawiałem się dłuższy czas, czy napisać coś więcej o głównym bohaterze i samym świecie, ponieważ pierwszy tom stanowi raptem sześć rozdziałów. Ostatecznie jednak się na to zdecydowałem, ponieważ, w mojej ocenie, te elementy zasługują na chociażby krótkie wspomnienie. Pomimo, że jest to dość krótki fragment większej historii, to mamy całkiem dobrą okazję poznać Kentona. Jest to młody chłopak, który od samego początku miał ciężko w życiu i musiał udowadniać, że nie jest gorszy od innych uczniów. Nie jest to może bohater, który bardzo wyróżniałby się na tle innych książek Sandersona, ale warto pamiętać, że jest to dopiero początek jego historii i z czasem będziemy mieć okazję lepiej go poznać, a przynajmniej taką mam nadzieję. Podobnie ma się rzecz, jeśli chodzi o świat i magię jaka w nim występuje - poznajemy jedynie ich zarysy i to dość ogólne, ale nie mamy poczucia niedosytu - wpływa na to z pewnością forma komiksu, która pokazuje wiele rzeczy wizualnie, co też znacząco upraszcza niektóre kwestie. Na sam koniec polecam przed lekturą Białego piasku, przeczytać Bezkres magii - tam dowiecie się więcej szczegółów o Taldain, w tym dlaczego ten świat ma Dniostronę oraz Ceniostronę, co ułatwi zrozumienie opisanych w komiksie wydarzeń. Biały piasek, to bardzo interesujące spotkanie z twórczością Brandona Sandersona i chyba jedno z najbardziej nietuzinkowych. Świetnie zaadaptowana historia w formie komiksu, którą czyta się z zapartym tchem, a zarazem poświęca się długie chwile na podziwianie szczegółów poszczególnych scen. Biały piasek posiada jednak jedną wadę - jest to jedynie wprowadzenie do większej historii. Niemniej polecam i wyczekuję kolejnych tomów! Ocena 8/10 Tytuł: Biały piasek Autor: Brandon Sanderson Cykl: Biały piasek Tom: 1 Adaptacja: Rik Hoskin Rysunki: Julius Gopez Kolory: Ross Campbell Wydawnictwo: Mag Data wydania: 15.03.2017 Liczba stron: 160 ISBN: 9788374807319

Blisko trzy lata temu, zaryzykowałem i kupiłem bardzo chwaloną Drogę Królów Brandona Sandersona - wówczas mało znanego w Polsce autora fantasy. Nie spodziewałem się, że w ten sposób rozpocznie się moja wielka przygoda z twórczością tegoż autora, a na premierę kolejnych jego książek, będę czekał z niecierpliwością. Sanderson tworzy powieści w zdecydowanej większości dla młodzieży, lecz na swoim koncie ma również kilka dla nieco młodszych czytelników. Choć zazwyczaj stronię od podobnych pozycji, to postanowiłem również i tym razem się skusić i sięgnąłem po pierwszy tom serii Alcatraz kontra Bibliotekarze. Piasek Raszida, opowiada o Alcatrazie Smedry'm, który co chwila przenosi się od jednych rodziców zastępczych, do drugich - wszystko przez jego talent do psucia dosłownie wszystkiego wokół siebie. Na trzynaste urodziny otrzymuje przesyłkę, zawierającą spadek po rodzicach, a w niej zwyczajny woreczek z piaskiem - nic specjalnego. Szybko jednak okazuje się, że nie jest on taki zwyczajny i zostaje skradziony przez tajemniczych Bibliotekarzy - tajną, niebezpieczną i złowrogą organizację, która rządzi światem, a dokładniej mówiąc Ciszlandami. Alcatraz wyrusza zatem ze swoim nowo poznanym dziadkiem na poszukiwania. Jak się szybko okaże, rodzina chłopca jest częścią grupy sprzeciwiających się Bibliotekarzom. Alcatraz do swojej dyspozycji ma jednak wyłącznie okulary oraz talent do bycia wyjątkową ofiarą losu… Źródło Zanim przejdę do właściwej recenzji, to muszę Wam coś zdradzić, ale nikomu nie mówcie! Piasek Raszida to tak naprawdę autobiografia Alcatraza Smedry'ego i nie jest to bynajmniej fikcja literacka. Wszystko, co zostało opisane w książce, zdarzyło naprawdę, choć może być Wam w to ciężko uwierzyć. Jednakże bibliotekarze nie chcą byście ją poznali i będą ją przed Wami ukrywać. Możecie jednak liczyć na ludzi z Wolnych Królestw, którzy ryzykując, będą podkładali w księgarniach i bibliotekach egzemplarze Piasku Raszida. Jeśli już udało się Wam ją znaleźć/zdobyć, to absolutnie nie możecie nikomu powiedzieć o jej istnieniu, inaczej bardzo szybko traficie w łapy Bibliotekarzy. A nie będzie to ani miłe, ani przyjemne... Wracając jednak do rzeczywistości, to nie ulega wątpliwości, że Piasek Raszida był lekturą, inną od wszystkiego, co do tej pory czytałem. Jednakże, sama fabuła nie spowodowałyby, że powieść wspominałbym z uśmiechem na twarzy. Za to odpowiedzialna jest narracja. Ot, po prostu pierwszoosobowa, czyli nic nowego ani innowacyjnego. Oczywiście, gwarantuje lepszy kontakt z czytelnikiem, ale nie wydaje się, by mogła ona znacząco wpłynąć na odbiór książki, a jednak. Ma to związek z tym, iż Alcatraz ma niesamowity dystans do siebie - nie kryje się ze swoim "talentem", który powinniśmy określać bardziej jako antytalent. Nie czuje się bohaterem, nie jest odważny i często przeczytamy o tym, jak nazywa samego siebie tchórzem. Jest często ironiczny, rozwiewa obawy czytelnika i wielokrotnie z nim niejako rozmawia. Doskonale zdaje sobie sprawę, w którym miejscu może pojawić się wątpliwość, czy znudzenie u czytającego i odpowiednio to komentuje. Bywa również złośliwy - notorycznie przerywa akcję w najciekawszym momencie oraz podsuwa fałszywe tropy. To wszystko, aby czytelnik nie nudził się w trakcie czytania i autorowi wyszło to po prostu genialnie! Nie sposób przez to nie polubić głównego bohatera, choć na każdym kroku stara się on ukazać swoją osobę w złym świetle. Wszechobecny jest również humor, dlatego nie polecam czytać Piasku Raszida w komunikacji miejskiej - chwilami ciężko powstrzymać się przed uśmiechaniem się do książki, a nawet głośnym śmianiem się. O samych zdolnościach Alcatraza, jego starciu z Bibliotekarzami, trudno napisać coś konkretnego, bez zdradzania istotnych elementów fabuły. Po za tym, w Piasku Raszida poznajemy jedynie niewielką część tego konfliktu, jak i magii związanej z okularami. Dlatego uważam, że w następnych tomach będziemy mogli lepiej poznać te elementy i wówczas napiszę o nich coś więcej.  Piasek Raszida jest interesującą książką przeznaczoną nie tylko dla młodszych czytelników, która zapewnia kilka godzin bardzo dobrej lektury. Stanowi świetną pozycję dla osób szukających czegoś lekkiego a zarazem niezwykle zabawnego do czytania. Nie wymagajmy jednak od tej powieści, skomplikowanej i niesamowitej konstrukcji fabuły, zapierającej dech w piersi magii, czy mnogości bohaterów, ponieważ nie taki był zamysł przyświecający jej tworzeniu. Książka nadrabia za to znakomitą narracją, ironicznym spojrzeniem na świat przez Alcatraza oraz parodiowaniem niektórych chwytów, jakie stosują pisarze. Polecam! Moja ocena 8/10 Tytuł: Piasek Raszida Cykl: Alcatraz kontra Bibliotekarze Tom serii: 1 Autor: Brandon Sanderson Wydawnictwo: IUVI Data wydania: 15.02.2017 Liczba stron: 310 ISBN:9788379660292