Krew i stal

W lutym 2016 roku miał miejsce bardzo udany debiut Jacka Łukawskiego, czyli Krew i stal. Powieść została bardzo dobrze przyjęta przez szerokie grono czytelników, a jednym z jej najbardziej cenionych elementów, było połączenie klasycznej powieści drogi z całą gamą słowiańskiego kolorytu w postaci wił, żerców i demonów. Na jej kontynuację nie trzeba było długo czekać, ponieważ mniej więcej rok później ukazuje się Grom i szkwał, któremu z dumą patronuję. Książka rozpoczyna się dokładnie w tym samym momencie, w którym skończył się pierwszy tom. Arthorn po ucieczce z zamku opanowanego przez zdrajców Morrończyków, wyrusza znów zza Martwicę - ranny, bez drużyny i przygotowania, a przede wszystkim wbrew własnej woli. W tym samym czasie, stary Garhard stara się opanować sytuację w Wondettel, a zdradziecki lord Auriss nie powiedział jeszcze ostatniego słowa, podobnie jak wysłannicy sił potężniejszych, niż przeczuwają najwięksi mędrcy. Na dodatek, córka zmarłego króla - księżniczka Azure, przepadła bez wieści i nikt nie wie gdzie jej szukać. A mroczny cień Nife sięga coraz dalej, pochłania bezkresne stepy, czyha na sielskie Asnal Talath i powoli podąża ku granicy, za którą śpi niespokojne Wondettel... Na pochwałę zasługuje fakt, iż na początku Gromu i szkwału nie znajdziemy żadnego przydługiego wstępu, ani nudnego wprowadzenia, w którym zostaje nam streszczona cała fabuła poprzedniej części. Zamiast tego, od razu jesteśmy rzuceni w sam środek emocjonujących wydarzeń, których świadkiem byliśmy w zakończeniu Krwi i stali. Akcja rozpoczyna się z wielkim przytupem i bardzo rzadko kiedy zwalnia, jeśli już to robi, to wcale nie przestaje być ciekawie. Bardzo mnie cieszy, że autor uniknął pospolitego błędu, jakim jest ciągłe streszczanie poprzedniej części, przez co od samego początku wiedziałem, że będzie to bardzo dobra książka. I nie pomyliłem się! Grom i szkwał okazał się być lekturą niezwykle emocjonująca, od której trudno było mi się oderwać. Podobnie jak to miało miejsce w pierwszym tomie, także w drugim, świat przedstawiony poznajemy wyłącznie oczami bohaterów - tak jak oni go widzą i doświadczają. Jeśli zatem oni czegoś nie wiedzą w danym momencie, to my również. Jest to dość rzadko spotykane, ponieważ zazwyczaj autorzy chcą opowiedzieć czytelnikowi jak najwięcej o swoim świecie, a w tej książce wszelkie informacje są starannie ujawniane i nic nie jest przypadkowe. Otrzymujemy w ten sposób powieść z bardziej dynamiczną akcję, przerywaną jedynie krótkimi niezbędnymi opisami. Jednakże przez ten zabieg, zabrakło mi momentami kilku zdań przypominających kim jest dany bohater poboczny, co takiego zrobił, czy co się wydarzyło w Krwi i stali, do których jest nawiązanie w danym rozdziale. Nie jest to znacząca wada, wymaga jednak dokładniejszego pamiętania wydarzeń z poprzedniej części. Skoro jesteśmy już przy kreacji świata, to warto jeszcze wspomnieć o wykorzystaniu przez Jacka Łukawskiego słowiańskiego folkloru. Ponownie spotkamy takie istoty jak dziwożony, wiły, czy demony, które dodają opisanej całej historii, bardzo urzekającego i swojskiego klimatu. Również warstwa militarystyczna jest w tym tomie bardzo dobrze dopracowana - emocjonujące walki, pojedynki, jak również zwyczajne, codzienne czynności wojowników, zostały przedstawione z ogromną dbałością o szczegóły.  Wracając jeszcze do bohaterów, to również w tym tomie, Łukawski świetnie ich wykreował i nie sposób nic mu w tej kwestii zarzucić. Co jednak ważne, to autor zupełnie ich nie oszczędza - przeżywają trudy, walczą z przeważającym wrogiem, a ich los jest często bardzo niepewny. Może się to wydawać okrutne, jakby autor zupełnie nie dbał o swoich bohaterów i chciał ich zwyczajnie uśmiercić, lecz w prawdziwym życiu nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli... W moim odczuciu, zwiększa to prawdziwość opisywanych wydarzeń, jak również powoduje, że bohaterowie stają się nam jeszcze bliżsi. Jedną z rzeczy, którą niezwykle miło wspominam z lektury Krwi i stali, są ukryte nawiązania do znanych powieści, opowiadań, czy bajek. W Gromie i szkwale znajduje się ich dokładnie osiem i tym razem zdecydowanie trudniej je odnaleźć, ponieważ są one bardziej subtelne i nawiązują do mniej znanych historii. Kiedy jednak już je dostrzeżemy, to nie sposób, nie uśmiechnąć się i nie podziwiać tego świetnego pomysłu autora. Nasuwa się pytanie, czy aby na pewno pasują one do całej opowieści i mogę bez wahania odpowiedzieć, że tak! Autor idealnie wpasował je w całą opowieść, nie odnosi się przy tym wrażenia dziwności i stanowią bardzo miły dodatek do całej książki. Na sam koniec warto jeszcze wspomnieć o opowiadaniu Gianca, które ukazało się w Wydaniu Specjalnym Nowej Fantastyki. Dlaczego o tym piszę? Ponieważ jest to historia osadzona w realiach Krainy Martwej Ziemi, a jej główny bohater pojawia się w Gromie i szkwale. Znajomość tego opowiadania nie jest oczywiście konieczna przed lekturą drugiego tomu, niemniej pozwala zrozumieć zasadę działania pewnego latającego statku oraz niektóre późniejsze wydarzenia w książce. Swoją drogą, jest to bardzo dobrze napisany tekst o podniebnych piratach - a chyba wszyscy lubią piratów, prawda?  Grom i szkwał jest w mojej ocenie bardzo dobrą kontynuacją Krwi i stali, debiutanckiej powieści Jacka Łukawskiego. Książka jest znacznie dojrzalsza i lepiej przemyślana. Autor uniknął przy tym wielu błędów, które popełniają nawet doświadczeni pisarze, przy pisaniu drugich tomów. Jeśli zatem szukacie powieści z wartką akcja, interesującymi bohaterami, ciekawym światem i słowiańskim folklorem, to jest to powieść dla Was. Polecam! Moja ocena 9/10 Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Sine Qua Non! Tytuł: Grom i szkwał Cykl: Kraina Martwej Ziemi Tom serii: 2 Autor: Jacek Łukawski Wydawnictwo: Sine Qua Non Data wydania: 01.03.2017 Liczba stron: 376 ISBN: 9788379245840

Debiuty mają to do siebie, że z reguły podchodzimy do nich z pewnym dystansem, nie wiedząc czego się po nich spodziewać - duża część z nich jest niestety dość kiepska i ich czytanie bywa niekiedy mordęgą. Jednakże wśród licznych ostatnio debiutów można spotkać czasami prawdziwe perełki i świetnie zapowiadających się autorów. Tak się mają właśnie sprawy z Jackiem Łukawskim i jego debiutancką książką Krew i stal. Jacek jest niewątpliwie osobą wręcz stworzoną do pisania książek fantasy - ćwiczył walkę mieczem oraz karate, strzelał z dział prochowych, a także brał udział w zawodach sprawnościowych.  Akcja książki zaczyna się w momencie, kiedy z pogranicznej twierdzy wyrusza oddział żołnierzy pod dowództwem Dartora, starego, zaprawionego w bojach oficera. Prawdziwy cel misji zna tylko przysłany w ostatniej chwili przewodnik - tajemniczy drużynnik Arthorn. Oddział maszeruje do starego klasztoru u podnóża Smoczych Gór, w którym ukryte jest coś, co musi powrócić do królestwa Wondettelu, zanim Zasłona Martwej Ziemi pęknie i zaniknie. Nikt z uczestników wyprawy nawet nie przypuszcza, jaki los przygotowali dla nich bogowie i jak krucha jest równowaga znanego im świata. Co takiego znajduje się w klasztorze? Jak potoczy się ta wyprawa? Czy żołnierzy powrócą szczęśliwie z wyprawy? Książka opowiada w gruncie rzeczy o drodze bohaterów, a właściwie bohatera. Jak się można domyślić będziemy obserwować przez większość czasu poczynania i przygody Arthorna. Jest to bohater tajemniczy, o którym autor niewiele pisze, co tylko potęguje ciekawość u czytającego. W książce nie zabrakło potyczek, pojedynków, zdrad i tajemnic. Autor nie oszczędza przy tym swoich bohaterów - nie cacka się z nimi. Jeśli ma ich spotkać coś złego, to tak jest i to bez żadnej taryfy ulgowej. Krew i stal to zdecydowanie bardzo mroczne dark fantasy... Czytając Krew i stal niejednokrotnie miałem chwilę zwątpienia, czy aby na pewno to debiut! Odnosiłem bardziej wrażenie, że to nowy książka, znanego i cenionego pisarza a nie debiutanta. Książka została napisana językiem bardzo plastycznym i dynamicznym z licznymi dialogami stylizowanymi na język staropolski, archaizmami i słowiańską mitologią. Język jakim posługują się różne osoby został do nich odpowiednio dopasowany - prości ludzie mówią prosto, często gwarą i mniej zrozumiale a oficerowie, władcy, czy wyżsi rangą żołnierze jękiem zdecydowanie bogatszym. Co warto zaznaczyć autor uniknął tak bardzo powszechnego u początkujących pisania o wszystkim i na temat wszystkiego, gdzie się tylko da i ile się da. Każda informacja czy to o świecie, bohaterach, oraz tajemnicach jest starannie wyważona i dopasowana do treści. Nie odnosi się wrażenie, jakby nam autor wszystko tłumaczył po co i dlaczego. Zostawia wiele niedomówień, tajemnic i niewiadomych. W książce znalazły się również dwa ciekawe nawiązania do jednych z najbardziej rozpoznawalnych dzieł fantasy. Jakich? Przekonajcie się sami! Warto wspomnieć jeszcze o świecie. Jacek Łukawski stworzył oryginalną krainę z wielkim z rozmachem. Niewątpliwie ogromnym autem i ciekawym elementem jest Martwa Ziemia - obszar stworzony ponad 150 lat temu, na którym nic nie żyje a każdy kto na niego wkroczy ginie natychmiast. Jednak zaklęcia, które stworzyły ten obszar nie trwają tak długo jak ludzie myśleli. Martwica zaczyna się cofać i pękać. Każdą informacją o niej wręcz pochłaniałem, chcąc dowiedzieć się czegoś więcej. Co więcej autor interesująco połączył klasyczną powieść fantasy z kolorytem słowiańskim - utopce, wiły i wiele innych. Bohaterowie niejednokrotnie spotkają się i przyjdzie im się zmierzyć z potworami z mitologii słowiańskiej. Podsumowując Krew i stal to niesamowicie udany debiut. W książce znajdziemy wszystko co kochamy w fantasy - pojedynki, tajemnice, zdrady, a także słowiańskie demony. Czytając książkę Łukawskiego nie sposób się nudzić - czyta się ją z zapartym tchem, czekając jak potoczy się akcja i co się stanie z bohaterami. Jest to tym samym wspaniałe wprowadzenie w bardzo ciekawie zapowiadający się cykl fantasy! Moja ocena 8/10 Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Sine Qua Non! Tytuł: Krew i stal Cykl: Kraina Martwej Ziemi Tom serii: 1 Autor: Jacek Łukawski Wydawnictwo: Sine Qua Non Data wydania: 17.02.2016 Liczba stron: 376 ISBN: 9788379245840

Nie będę ukrywał, że z niecierpliwością czekałem na finałowy tom trylogii Kraina Martwej Ziemi Jacka Łukawskiego. Pierwszy tom był bardzo udanym debiutem, zaś drugi tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że to nie był wcale przypadek. Teraz nadszedł czas, żeby poznać jak autor zakończył swoją historię.  Arthorn z niewoli trafia wprost na galerę, gdzie rozpoczyna się kolejna z jego przygód wraz z kilkoma starymi druhami. Cały czas żałuje, że powrócił do Wondettel, a nie został ze swoją ukochaną Valescą. Ta budzi się nieprzytomna, niczego nie pamięta i ma przy sobie jedynie tobołek ze starym mieczem. Gnana nieznaną siłą zmierza ku spotkaniu z ukochanym, a po drodze czyha na nią wiele niebezpieczeństw. Tymczasem do króla Aurissa dociera, że objął tron w bardzo kiepskim czasie - szykuje się wojna, jakiej nie pamiętano od stuleci. Zarówno Wondettel, jak Nife, potężny sojusz ze wschodu, roszczą sobie prawo do terenów niegdyś zajmowanych przez Martwicę. Żadna ze stron nie wie jaka prawda kryje się za Martwicą i jakie plany snują starzy bogowie... W poprzednich tomach bardzo dużo się działo, bohaterowie odbywali długie wędrówki i wraz z nimi stopniowo poznawaliśmy świat. W finałowym tomie, który od samego początku zapowiadał się bardzo intrygująco, liczyłem również na coś podobnego. Jednakże w Pieśni i krzyku nie wszystko wyszło tak dobrze... Autor zdecydowanie za dużo skakał po różnych miejscach, niekiedy kilkukrotnie w jednym rozdziale. Owszem, w ten sposób pokazywał szerszą perspektywę wielu wydarzeń, ale chwilami wprowadzało to lekki chaos i nie zawsze od razu potrafiłem zlokalizować akcję. Zabrakło mi również większej dynamiki wydarzeń - są rozmowy, wędrówki oraz potyczki, ale fabularnie nie zawsze popychają one fabułę do przodu.  Pieśń i krzyk to kolejny rozdział, w którym poznajemy tajemnice świata, jaki stworzył Jacek Łukawski. A jest ich niemało. Przede wszystkim w trzecim tomie lepiej poznajemy czym jest Martwica, jak powstała, czy jakie są plany starych bogów. Nie da się ukryć, że autor stworzył świat, w którym mógłbym stworzyć kilka kolejnych trylogii i wciąż nie wyczerpałby tematu. Być może to właśnie w tym tkwi delikatny problem opisany powyżej, że Łukawski chciał za dużo pokazać na sam koniec swojej opowieści. Co nie zmienia faktu, że chciałbym, aby autor jeszcze wrócił do tego świata, zwłaszcza że zakończenie Pieśni i krzyku jest otwarte i pozwala na kontynuację. Podobnie jak w poprzednich tomach, również w tym, autor wielokrotnie puszcza oko do uważnego czytelnika. Niekiedy jest to zapożyczenie jakiegoś imienia, czasami zabawnej sceny, czy zdania, które weszło na stałe do popkultury. W tym tomie udało mi się wypatrzeć znacznie więcej niż w poprzednich, ale od samego początku starałem się uważnie je wyszukiwać. I tak znajdziemy tutaj nawiązania do filmu Jak rozpętałem II Wojnę Światową, Gry o tron, Pratchetta, Tolkiena, a nawet do Czterech Pancernych i psa. Jest to niewątpliwie ciekawe urozmaicenie lektury! Całościowo trylogia Kraina Martwej Ziemi wypada bardzo dobrze. To interesujący cykl, który czerpie bardzo dużo z klasycznej opowieści drogi, ze wspaniałym i bogatym światem, a jednocześnie zawiera wiele elementów z mitologii słowiańskiej. A Pieśń i krzyk jest dobrym zwieńczeniem tej trylogii. Polecam! Ocena: 8/10 Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Sine Qua Non! Tytuł: Pieśń i krzyk Cykl: Kraina Martwej Ziemi Tom serii: 3 Autor: Jacek Łukawski Wydawnictwo: Sine Qua Non Data wydania: 14.03.2018 Liczba stron: 432 ISBN: 9788381291217