Książka ta jest dokumentem niezwykłym, będącym skrzyżowaniem ''Żywotów własnych'' - w stylu znanych polskiemu czytelnikowi opowieści Benvenuta Celiniego czy filozoficznymi a la ''Kandyt'' oraz twórczością Wiecha. Zaś całością mocno osadzona jest w polskich realiach lat sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Barwna historia własnego życia, którą Tarzan przedstawił w książce zadziwia zarówno co do szczegółów oraz kolorytu, jak i strony literackiej: skonstruowana jest z licznych, zazwyczaj krótkich, nasyconych realizmem scen, niekiedy opatrzonych pełnym humoru i dystansu do własnej osoby komentarzem...
Znalazłem te książkę w domowej biblioteczce, była tam od lat, ale kiedyś nie zwróciłem na nią uwagi.
Autor, jeden z pierwszych hipisów w Polsce, opisuje swoje doświadczenia z lat 70. i 80. Formowanie się grupek hipisowskich, wyjazdy integracyjne w góry, na pola makowe, poszukiwanie prawdy w religiach, sektach, uzależnienie od narkotyków, bezdomność, okultyzm, śmierć kolegów od przedawkowania, odwyk, historia z poznaniem żony, a to wszystko w szarych realiach peerelu, gdzie milicja nie szczędziła...Czytaj całą recenzję