Nie ma ekspresów przy żółtych drogach
Opis książki
„...staje się co jakiś czas, żeby odpocząć, żeby się obejrzeć, żeby policzyć, ile już było, a ile jeszcze zostało. Taka jest ta książka: sprawdzam gdzie byłem, gdzie jestem, dokąd się wybieram. Oprócz tego oczywiście niezwykła ilość celnych spostrzeżeń, głębokich przemyśleń oraz barwnych opisów”. Z szacunkiem: Autor „Najnowszy (i świetny) zbiór jego drobnych próz, to właściwie list miłosny. Kto jest jego adresatem? Zapewne życie w całym jego pięknie i brzydocie. Pejzaże z wolna zanikające pod powiekami. Poezja zapomnianych peryferii. A także Polska – rozległa kraina, w której „mentalnie wydziedziczeni z uporem poszukują nowej tożsamości”. – Piotr Kofta, wprost.pl „Autor pisze po prostu, podobnie jak świat jest po prostu. W naiwny sposób przeżywa zdziwienie tym, co widzi i czuje, wciąż daje się zaskoczyć światu jego nieskomplikowaną urodą, prostotą, zwyczajnością, nie wpadając przy tym... w sentymentalizm”. – Anna Majchrowska, kulturaliberalna.pl
Kategoria główna:
Porównaj ceny wydań w księgarniach
Artykuły o książce
Fragmenty opinii o książce7 recenzji
I po raz kolejny mam zagwozdkę, co sądzić o tym autorze. Z jednej strony książka jest napisana pięknym językiem, niektóre z esejów czyta się na prawdę dobrze, a ich klimat wylewa się z kolejnych stron. Z drugiej natomiast jest mocno nierówna, czasami nudna i trudna do przebrnięcia.
Książka też nie do końca wie, czym chce być, bo jest to mieszanka reportażu i literatury pięknej w jednej książce, Część esejów opisuje podróże po byłym ZSRR, a część Polskę widzianą jego oczami. Mocno prawdziwą, brudną... Czytaj całą recenzję
wykop.pl
Krótka książka z krótkimi rozdziałami, które zawierają refleksje, wspomnienia dotyczące głównie podróży autora, bliższych, dalszych, napotkanych ludzi, historii odwiedzanych miejsc. Główną rolę gra tu forma, a nie treść, autor pisze bardzo estetycznie, lekko poetyckim językiem, niektórych może to zachwycić. Poruszane wątki są co chwilę inne, dla mnie to zbyt chaotyczne, jednym okiem mi wpadło, a drugim wypadło.wykop.pl
Migawki z podróży dalekich oraz tych tuż obok, opisane pięknym, melancholijnym językiem. Stasiuk patrzy na świat z empatią, dużą wrażliwością i absolutnie mnie tym porywa. Uczucie podobne to tego, gdy starszy przyjaciel siedzi z tobą przy ognisku, opowiada jakąś historię i stara się w niej przemycić ułamek życiowej lekcji.wykop.pl
Wędrujemy przez świat po to, by o nim opowiadać. Wcale nie po to, by go podbijać, zmieniać, poznawać i rozumieć, ale jedynie po to, by opisywać jego piękno.
Jestem zachwycony lekturą. Pięknem, które Stasiuk zawarł w każdym z kilkudziesięciu zebranych w tym tomie felietonów(?), esejów(?). Zwał, jak zwał - to nie jest najistotniejsze.
Po pierwsze jestem zachwycony językiem, jakim posługuje się autor. Jest tak, jakby pisał poezję prozą. Albo malował obrazy zamiast pędzla używając słów. Nie umiem... Czytaj całą recenzjęwykop.pl
Uwielbiam spojrzenie Stasiuka. To jego fragmentaryczne, subiektywne spojrzenie razem ze wszystkimi jego konsekwencjami, ten głos "mówiący do nas z bardzo daleka". Błędem jest przeświadczenie o pesymizmie, którym czytelnicy (co sam Stasiuk zresztą zauważa) obarczają tę prozę. Wspominanie wycieczek z miejsc, których już nie ma, samo w sobie stanowi ogromną przyjemność nie tylko jako sposób powrotu do tych miejsc, ale jako sposobność do uwiecznienia ich w tekstach. Autor impulsywnie chłonie rzeczywistość... Czytaj całą recenzjęwykop.pl
