- HIT
- -67%
Formaty:
Cena:14,34 zł43,41 zł
Przyszło nam tu żyć
Opis książki
Reportaż autorki, która nie boi się zabrudzić sobie rąk ani nie waha się stawiać trudnych pytań. Książka Jeleny Kostiuczenko ma moc nokautu. To nie tylko opowieść o mieszkańcach Rosji pozostawionych samych sobie, to diagnoza źle działającego świata, w którym zanikają więzi międzyludzkie, solidarność i mechanizmy wzajemnego wsparcia. W cieniu wielkiej polityki, wojen, fortun zdobywanych z dnia na dzień, z daleka od obiektywów kamer i świateł reflektorów jest inna Rosja. To kraj, w którym w opuszczonym moskiewskim szpitalu koczuje grupa nastolatków – stalkerów, diggerów, samobójców, strażników i upiorów. W walącym się hotelu robotniczym mieszka kilkanaście rodzin, które od lat czekają na lokale zastępcze – pisali w tej sprawie już nawet do papieża. W przydrożnym baraku kilkanaście kobiet zaspokaja potrzeby kierowców, policjantów, polityków…
Jelena Kostiuczenko nie pisze zza biurka, nie boi się zabrudzić rąk, nie waha się stawiać trudnych pytań. Odwiedza ćpuńską melinę, w której żyje małżeństwo uzależnione od dezomorfiny, czyli popularnego w Rosji „krokodyla”. Udając stażystkę, jeździ na patrole z drogówką i obserwuje, jak inspektorzy wyciągają od kierowców łapówki. W Biesłanie pyta, o czym śnią rodzice dzieci, które zginęły podczas akcji antyterrorystów. Pisze o tym wprost i bez stylistycznych ozdobników. Jej książka jest nie tylko o Rosji. To diagnoza źle działającego świata, w którym zanikają więzi międzyludzkie, solidarność i mechanizmy wzajemnego wsparcia. W którym państwo nie chroni słabych. W którym zamiast prawa, jest pięść. Świata, w którym „przyszło nam żyć”.
„Rosja – supermocarstwo iluzji. Policjanci udają, że ścigają przestępców, choć spędzają czas na fałszowaniu dowodów. Ostatni weteran II wojny ze wsi napompowanej hurrapatriotycznym patosem sam wykopuje ziemniaki z ogródka, by nie głodować. Najbardziej zdesperowani, żeby choć na chwilę zapomnieć, szprycują się krokodylem, najstraszniejszym z narkotyków. Niemal wszyscy – cytując jednego z bohaterów – «mówią jedno, a robią drugie». Jelena Kostiuczenko nie owija w bawełnę. Jej książka boli. A jednocześnie nie sposób się od niej oderwać. Bo gdzieś tam można odnaleźć skrawki nadziei, tęsknoty za sprawiedliwością i zaskakującej siły, którą znajdują w sobie bohaterowie reportaży” – Michał Potocki, publicysta „Dziennika Gazety Prawnej”
Jelena Kostiuczenko nie pisze zza biurka, nie boi się zabrudzić rąk, nie waha się stawiać trudnych pytań. Odwiedza ćpuńską melinę, w której żyje małżeństwo uzależnione od dezomorfiny, czyli popularnego w Rosji „krokodyla”. Udając stażystkę, jeździ na patrole z drogówką i obserwuje, jak inspektorzy wyciągają od kierowców łapówki. W Biesłanie pyta, o czym śnią rodzice dzieci, które zginęły podczas akcji antyterrorystów. Pisze o tym wprost i bez stylistycznych ozdobników. Jej książka jest nie tylko o Rosji. To diagnoza źle działającego świata, w którym zanikają więzi międzyludzkie, solidarność i mechanizmy wzajemnego wsparcia. W którym państwo nie chroni słabych. W którym zamiast prawa, jest pięść. Świata, w którym „przyszło nam żyć”.
„Rosja – supermocarstwo iluzji. Policjanci udają, że ścigają przestępców, choć spędzają czas na fałszowaniu dowodów. Ostatni weteran II wojny ze wsi napompowanej hurrapatriotycznym patosem sam wykopuje ziemniaki z ogródka, by nie głodować. Najbardziej zdesperowani, żeby choć na chwilę zapomnieć, szprycują się krokodylem, najstraszniejszym z narkotyków. Niemal wszyscy – cytując jednego z bohaterów – «mówią jedno, a robią drugie». Jelena Kostiuczenko nie owija w bawełnę. Jej książka boli. A jednocześnie nie sposób się od niej oderwać. Bo gdzieś tam można odnaleźć skrawki nadziei, tęsknoty za sprawiedliwością i zaskakującej siły, którą znajdują w sobie bohaterowie reportaży” – Michał Potocki, publicysta „Dziennika Gazety Prawnej”
Kategoria główna:
Porównaj ceny wydań w księgarniach
Fragmenty opinii o książce6 recenzji
ISBN: 9788380499591
Tłumacz: Katarzyna Kwiatkowska-Moskalewicz
Wydawnictwo: Czarne
Liczba stron: 328
Na początku muszę dać prztyczka w nos tłumaczce. Za to, co umieściła na początku. Mile widziane, a nawet wskazane jest przedstawienie postaci autora w przedmowie, ale wplatanie w ten opis ckliwych, cukierkowych peanów już mile widziane nie jest. Wstęp ma zaledwie trzy strony, a potrafi zmęczyć przez takie zachwyty. Ale do rzeczy.
Książka jest zbiorem 18 reportaży z lat 2008-2017, pogrupowanych... Czytaj całą recenzję
wykop.pl
W cieniu wielkiej polityki, wojen, fortun zdobywanych z dnia na dzień, z daleka od obiektywów kamer i świateł reflektorów jest inna Rosja. To kraj, w którym w opuszczonym moskiewskim szpitalu koczuje grupa nastolatków – stalkerów, diggerów, samobójców, strażników i upiorów. W walącym się hotelu robotniczym mieszka kilkanaście rodzin, które od lat czekają na lokale zastępcze – pisali w tej sprawie już nawet do papieża. W przydrożnym baraku kilkanaście kobiet zaspokaja potrzeby kierowców, policjantów, polityków…
Jest... Czytaj całą recenzjęwykop.pl
Zbiór reportaży w którym autorka przedstawia życie zwykłych ludzi w Rosji. Poznajemy brutalną i przygnębiającą rzeczywistość, która otacza ich ze wszystkich stron. Autorka opisuje między innymi życie ludzi uzależnionych od „krokodyla”, rozpacz rodzin które utraciły dzieci podczas zamachu Biesłanie, spór między Syberyjską rdzenną ludnością a koncernami naftowymi i wiele innych faktów, które dla nas brzmią nieprawdopodobnie, a w Rosji są codziennością. Nie ma tutaj miejsca na upiększanie czy łagodzenie... Czytaj całą recenzjęwykop.pl
Zbiór reportaży z życia w Rosji. Od walki o przyrodę wśród rozrastającego się potwora Nieftgazu, przez dzień z życia mieszkańców opuszczonego szpitala w Moskwie, wykluczenie komunikacyjne spowodowane nowym, szybkim pociągiem, listy do papieża z hotelu robotniczego po kończące zbiór reportaże o wojnie w Donbasie. Autorka przez formę reportażu porusza trudne tematy w najnowszej historii Rosji takie jak chociażby wojna na Krymie czy też zamach terrorystyczny na szkołę w Biesłanie. Pokazuje je od strony... Czytaj całą recenzjęwykop.pl
Książka już wielokrotnie opisywana na tym tagu. Zbiór reportaży z Rosji dotykających głównie nieprzyjemnych tematów takich jak przestępczość, korupcja, narkomania, bieda i innych trapiących społeczeństwo tego kraju.
Bardzo podoba mi się styl Kostiuczenko, nie próbuje ona narzucać swojej narracji, przemyśleń, czy ocen. Po prostu pozwala się wypowiadać swoim bohaterom i pokazać historię ich oczami. Może dzięki temu bohaterowie jej reportaży wydają się bardzo bliscy i zrozumiali (nawet jeśli w rzeczywistości... Czytaj całą recenzjęwykop.pl
